1. Υπάρχει σχέδιο;
Η ύπαρξη ενός σχεδίου από τον Σύριζα και τις συνιστώσες του, που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε μια μετα-σοβιετική χώρα αντίστοιχη της Κούβας στη Μεσόγειο, αποκαλύπτεται μέρα με την μέρα μετά τις εκλογές της 6ης Ιουνίου. Αυτό δεν είναι κακό, το κάθε κόμμα έχει τους σκοπούς του. Αυτό όμως πρέπει να λέγεται καθαρά. Αυτό προσφέρει σε κάθε κόμμα όφελος, γιατί ο οπαδός ή ο ψηφοφόρος δεν πρέπει να νομίζει αυτό, και να προκύπτει άλλο.
2. Έξω από την Ευρώπη το σχέδιο;
Μήπως δεν έχουν προκύψει όλα από το μνημόνιο; Μήπως εδώ μπαίνει ως σκοπός ένα πρόγραμμα μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, που έχει καταρρεύσει από την ιστορία;
Ο στόχος του μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική σοβιετικού τύπου, δεν συμβαδίζει με την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και στις δυτικές συμμαχίες. Προυποθέτει την έξοδο από αυτούς τους σχηματισμούς. Άλλωστε οι αντιευρωπαϊκές και αντιδυτικές θέσεις ορισμένων κομμουνιστικών πολιτικών χώρων δεν είναι κρυφές.
Το σχέδιο επί πλέον αφορά τον μεγαλοϊδεατισμό της μεταμόρφωσης της Ελλάδας σε ένα καθεστώς, που θα έχει βέβαια έναν αρχηγό, κι αυτόν τον έχουμε δεδομένο, τύπου Κάστρο, Τζάβες ή Μοράλες ( ο Αντρέας είχε πρότυπο τον Καντάφι) και που θα είναι ένα υπόδειγμα στις χώρες της Νοτίου Ευρώπης και της Μεσογείου, και στην πορεία ολόκληρης της Ευρώπης, και γιατί όχι από εδώ μπορεί να ξεκινήσει μια νέα επανάσταση, που θα φωτίσει ολόκληρο τον κόσμο όπου στην θέση του Λένιν θα έχει πάρει ο τοπικός Κάστρο. Η δικτατορία του προλεταριάτου ή του λαού, ή του λαοπρόβλητου ηγέτη, είναι συνυφασμένη με την παλιά ιδεολογία.
3. Μέσον το καθοδηγούμενο επί διετίας αντιμνημονιακό πάθος.
Το αντιμνημονιακό κλίμα στη χώρα, με τα σοβαρότατα προβλήματα για τους πολίτες κι τεράστιες ευθύνες κυρίως του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 2,5 χρόνια, τους πρόσφερε την μεγάλη ευκαιρία να αυξήσουν τα ποσοστά τους και την απήχησή τους στις λαϊκές μάζες. Η παλιά συνταγή της σύνδεσης ενός επίκαιρου κοινωνικού αιτήματος, (όχι στην λιτότητα και την ανεργία και στα αντεργατικά μέτρα, τις οριζόντιες περικοπές, το χρέος κλπ, που χωρίς να υπολογίζουν την κρίση που ξέσπασε από το 2008 παγκόσμια οικονομία με κεντρικό σημείο την διαμόρφωση των αναγκαίων συνθηκών για την ανατροπή του κοινωνικού συστήματος, άρχισε να μορφοποιείται σε συγκεκριμένη πολιτική μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών της 6ης Μαίου. Όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και τη θέση της χώρας στον Παγκόσμιο χάρτη. Θα σημειώσουμε όμως ότι ο λαικισμός της κολακείας της συντήρησης, δεν άφησε να περάσει καμία ορθολογική μεταρρύθμιση, που πρότειναν οι Ευρωπαίοι, από παλιά, κι όχι μόνο το μνημόνιο. Οι ψήφοι όμως αυτοί
που στην κάλπη δεν είναι αριστεροί, είαι λογιών λογιών, κι έρχονται κατά του μνημονίου κι όχι υπέρ της δημιουργίας ενός νέου καθεστώτος
4. Το οικονομικό Πρόγραμμα των στελεχών των προηγούμενων εβδομάδων. Κι άλλα δεύτερα σχέδια…
-Επανακρατικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις.όπως πχ η Τράπεζα της Ελλάδος, (που είναι ανεξάρτητη σύμφωνα με την Ε.Ε.) και όλες οι τράπεζες και τις νευραλγικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις, καθώς και επέκταση της κρατικής ιδιοκτησίας, χωρίς να διευκρινίζεται επαρκώς ποιο θα είναι το νέο καθεστώς της αγοράς κι αν θα υπάρχει αγορά, αλλά κι αν θα υπάρχει με ποιους κανόνες και περιορισμούς, μέτρα δηλαδή που είναι σαφώς αντίθετα με τα ισχύοντα στις οικονομίες της Δύσης και στην Ε.Ε. Θυμίζουν βέβαια όλα αυτά την ΝΕΠ του Λένιν, δηλαδή ενός κρατικού καπιταλισμού με μια σχετική αγορά στον γεωργικό τομέα κυρίως, αλλά και αλλού.. Η γενική αντίληψη των σχεδιαστών είναι μια οικονομία που θα τείνει σε μια μη καπιταλιστική με έναν κρατικό καπιταλισμό, πιο σφιχτό και περισσότερο απόλυτο από τον σημερινό σ πρώτη φάση.
-Αύξηση του κράτους (με νέες προσλήψεις, ώστε να αντιμετωπιστεί η ανεργία), αλλά και η μετατροπή του ρυθμιστικού του ρόλου, σε καθοριστικό. Επανεμφανίζεται στις δηλώσεις αυτών των λεγόμενων οικονομολόγων καθηγητών Πανεπιστημίου και μη , και ένα είδος Επιτροπής Σχεδιασμού της Οικονομίας, που τις καλές ημέρες στην ΕΣΣΔ επί Βάργκα ονομαζόταν ΓΚΟΣΠΛΑΝ, που θα οργανώνει και θα κατευθύνει την οικονομία και θα προγραμματίζει τις δημόσιες επενδύσεις. Αυτή είναι μια επιβεβαίωση, των προηγούμενων λεχθέντων από στελέχη στην τηλεόραση.
- Η αύξηση του πλούτου θα προέλθει από τις κρατικές επενδύσεις, μέρος των οποίων θα χρηματοδοτηθεί, κατά δήλωση προβεβλημένου στελέχους, από την δέσμευση των καταθέσεων στις Τράπεζες άνω ενός ορίου, κι όχι από τον ιδιωτικό τομέα όπως γίνεται στην Οικονομίες όλων των άλλων χωρών του πλανήτη. Δεν ξεκαθαρίζεται αν θα κρατικοποιηθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις, αφήνοντας τις μικρές, ενώ το έσοδα του κράτους θα αυξηθούν από φορολογία στα εισοδήματα άνω των 20.000 ευρώ και στο 1% του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων κατά δήλωση άλλου στελέχους. Αυτό σημαίνει ότι δεν στηριζόμαστε πλέον σε ιδιωτικές επενδύσεις, ή ξένες άμεσες απενδύσεις. (Αναφερόμαστε σε δηλώσεις Σταθάκη, Δραγασάκη, Γλέζου, Στρατούλη κ.ά, που δείχνουν ερασιτεχνισμό και άγνοια της καπιταλιστικής οικονομίας ή έξοδο από αυτήν).
ε. Τι προέκυπτε από τις δηλώσεις μέχρι σήμερα.
Αυτά τα προαγγελλόμενα μέτρα μοιάζουν σαν να υπάρχει βεβαιότητα για την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε., γιατί δεν υπολογίζονται τα 130 δισ. της δανειακής σύμβασης, φυσικά αφού θα έχει καταγγελθεί, ούτε τα 15 δισ. του ΕΣΠΑ, ούτε τα άλλα ποσά από τα διαρθρωτικά ταμεία. Κι αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει τα όσα ελέχθησαν προηγουμένως.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΜΑ : Ποιος θα έχει βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ και θα έχει καταδικάσει τον λαό της στην πείνα κι άρα το πολιτικό κόστος; Φυσικά οι Ευρωπαίοι (θα πει ο Σύριζα), που αρνήθηκαν να δώσουν τα δάνεια!!!, επιμένοντας στην τήρηση των συμφωνηθέντων, !! τα οποία καταδίκασε ο λαός… Όμως αυτό ακριβώς είναι που θέλει, την έξοδο από την Ευρώπη.
Θα πρέπει να σημειώσουμε την δήλωση του Μενβέντιεβ μετά την σύσκεψη κορυφής των 8, ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις υποχρεώσεις της, και τις Κίνας στο ΔΝΤ, που είναι κατηγορηματικά αντίθετη την συνέχιση της δανειοδότησης της χώρας μας, τονίζοντάς το με κάθε ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένων και των λατινοαμερικάνικων χωρών. Καθώς όλες οι πόρτες από τα πριν φαίνεται να κλείνουν μ’ αυτήν την ακραία πολιτική, το πιθανότερο είναι να έχουμε καταστάσεις εκτός ελέγχου στη χώρα.
ε. Το διακύβευμα των εκλογών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέβη στις εκλογές με το ίδιο σύνθημα. Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ, Μνημόνιο ή αριστερά, ταυτίζοντας τήν αριστερά και όλους τους αντιμνημονιακούς με τον εαυτό του. Δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό, γιατί θα του χυμήξουν όλοι οι άλλοι. Στόχος δεν είναι να συσπειρώσει την αριστερά, αφού τα άλλα δύο κόμματα αρνούνται ( . Είναι να συσπειρώσει τους αντιμνημονιακούς από την δεξιά και το ΠΑΣΟΚ για να κερδίσει την πρωτιά στις εκλογέςπαίξει μέχρι τέλους την αντιμνημονιακή του ρητορική, που μέχρι τώρα του έφερε αυτά τα θεαματικά αποτελέσματα.
στ. Ο μικρομεγαλισμός.
Τελευταία στην προπαγάνδα του Σ., η οποία, ας σημειώσουμε, διαθέτει μεγάλη δύναμη πυρός στα ΜΜΕ, κυρίως κανάλια και ραδιόφωνα, προστέθηκε και το εξής στοιχείο: Λέγεται δηλαδή ότι μετά το 17% που πήρε στις εκλογές, άλλαξε η κατάσταση στην Ευρώπη, λες και ο Τσίπρας έβγαλε πρόεδρο τον Ολάντ στην Γαλλία, σε εκλογές που έγιναν την ίδια ημέρα! Θεωρούν ότι η καταγγελία του μνημονίου (που δεν τη έχει δεχτεί η διεθνής κι ευρωπαϊκή κοινότητα, επιμένοντας σε όλους τους τόνους στην τήρηση των συμφωνηθέντων, εκτός των μέτρων για την ανάπτυξη, που είχαν ήδη δρομολογηθεί με κονδύλια από τα διαρθρωτικά ταμεία, την Ε. Τ. Επενδύσεων, κ.α. συν και κάτι περισσότερο τώρα από τον Ολάντ), οφείλεται στην σθεναρή αντίσταση του Τσίπρα, ιδίως μετά την επίσκεψή του σε Γαλλία και Γερμανία! Ο μικρομεγαλισμός φάνηκε και στην παρομοίωση του ψυχρού πολέμου, όπου από την μια μεριά είναι ο ίδιος ! ως μία από τις δύο πυρηνικές δυνάμεις της τότε εποχής και παζαρεύει το θέμα.
Αγνοεί ότι ο Ομπάμα συνεχώς συστήνει στην συντηρητική δεξιά της Ευρώπης που πορεύεται
ζ. Τα φιλευρωπαικά κόμματα κοιμούνται; Που είναι η ελπίδα;
Από την άλλη πλευρά τα φιλοευρωπικά κόμματα, πρέπει να καταγγείλουν την αχαρακτήριστη, γελοία, ανόητη και καταστροφική για την Ελλάδα πολιτική των Παπανδρέου+Λούκα, που κορόιδευε και την Ευρώπη και τον λαό, στους μεν αποδεχόμενος τα μέτρα, και από το άλλο μέρος μη εφαρμόζοντάς τα στο εσωτερικό, εκτός από τις οριζόντιες περικοπές, που κατέστησαν εν τέλει μισητά τα μνημόνια στο λαό. Κι όχι να σφυρίζουν αδιάφορα για το δεύτερο μνημόνιο φοβούμενοι το αντιμνημονιακό μένος, γιατί θα το βρουν μπροστά τους. Άλλωστε όλοι έξω επιμένουν στην τήρηση των συμφωνηθέντων.
Αν δεν εξηγηθεί στον λαό, ότι πρέπει να αλλάξει η δομή, η διάρθρωση της οικονομίας για να δούμε άσπρη ημέρα, και τι μπορούμε ρεαλιστικά να απαιτήσουμε, κι ότι η ελπίδα είναι από εδώ, στην αλλαγή νοοτροπίας, στο ξεδίπλωμα των δημιουργικών δυνάμεων, κι όχι των καταστροφικών, και σ’ αυτό βοηθάει η συμμετοχή στην Ε.Ε και τα μέτρα που προτείνει. τώρα πριν τις εκλογές, πως θα εφαρμοσθούν μετά;
η. Το χθεσινό πρόγραμμα.
Το χθεσινό πρόγραμμα, πρόχειρο και στο πόδι βέβαια, (πώς μπορεί κανείς να φτιάξει ένα τέτοιο πρόγραμμα σε μια εβδομάδα!!), ωστόσο είναι αρκετά αποκαλυπτικό
.
1. Επιβεβαιώνει στον οικονομικό τομέα την κατεύθυνση προς τον κρατισμό και τον δρόμο προς την έξοδο από τον ελεύθερη οικονομία. Όλη η δομή της Ευρώπης είναι προσανατολισμένη όμως προς αυτό το μοντέλο. Εκ των πραγμάτων προκύπτει μια δυσαρμονία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, που επιβεβαιώνει το δεύτερο σχέδιο.
2. Επαναλαμβάνει ορισμένες σωστές διαπιστώσεις και μέτρα, που εδώ και τριάντα χρόνια αναφέρονται από την Ευρώπη, τους διεθνείς οργανισμούς και δήθεν από τα αστικά κόμματα, (πάταξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, βελτίωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, βελτίωση της λειτουργίας του κράτους και πολλά άλλα) που δεν έγιναν ύστερα από την σφοδρή αντίδραση, όχι μόνο των συντεχνιών, αλλά και της ανεύθυνης (και όχι της υπεύθυνης) αριστεράς, που υποστήριζε άκριτα κάθε ακραίο αίτημα.
Αυτός ο λαϊκισμός καταγράφεται κι εδώ, και καμουφλάρεται, πίσω από την κοινωνική δικαιοσύνη, που βαρεθήκαμε να ακούμε από τους Παπανδρέου. Παροχές χωρίς να υπάρχουν χρήματα, ελπίζοντας ότι ο τσαμπουκάς στην Ευρώπη θα περάσει και θα πάρουμε τα λεφτά της δανειακής σύμβασης παρερμηνεύοντας και την παρέμβαση Παπαδήμου για την χορήγηση των 18 δισ. για τις τράπεζες, αφού αυτό έγινε ισχύοντος του μνημονίου.
Κι όμως καθώς αλλάζει η κατάσταση στην Ευρώπη, με την άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας και την εντελώς βεβαία αποτυχία της μονεταριστικής πολιτικής, μπορεί να δει κανείς μια επιτυχία η πολιτική της σταδιακής απαγκίστρωσης από το μνημόνιο, εφόσον θα μπορέσει μόνη της η χώρα να σταθεί μέσα σ’ ένα ασφαλές πλαίσιο αλληλεγγύης. Κι όμως το πρόγραμμα θυμίζει Αντρέα του 81, χωρίς Αντρέα, παρά μόνο στην μίμηση της φωνής.
3. Όμως υπάρχουν καινούργια στοιχεία στην εξωτερική πολιτική και στην ασφάλεια της χώρας. Θα πρέπει να εξηγηθεί καλύτερα το τι εννοούμε με το σύνθημα, «το ανήκομεν εις την Δύση δεν υπάρχει πιά». Που ανήκομεν; Τι εννοούμε ανεξάρτητη πολιτική. ΤΗΝ έλεγαν κι οι Παπανδρέου. Αλλάζουμε εταίρους; Στην πορεία, φεύγουμε από το ΝΑΤΟ. Ποιους καινούργιους συμμάχους θα έχουμε; Κι αυτά με την Τουρκία τι είναι; Η ειρήνη χρειάζεται δύο μέρη, και πως θα είμαστε απέναντι στην Τουρκία χωρίς την Ευρώπη; Γι αυτό ακριβώς πρέπει να ασκηθεί μεγάλη πίεση τις μέρες που απομένουν για να εξηγηθεί τι υπάρχει πίσω απ’ αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου