Απορείτε ε? Κι όμως ναι. Γιατί δεν έχει σημασία αν
έχεις η δεν έχεις δουλειά όταν έχεις ελευθερία. Και ελευθερία σημαίνει να
μπορείς να διαθέσεις τον χρόνο σου όπου εσύ θέλεις και να κάνεις τις επιλογές
που εσύ αποφασίζεις. Και τότε τα είχα και τα δύο αυτά.
Μετά από το στρατιωτικό λοιπόν ποιός να με πάρει για
δουλειά? Κανένας. Ε τι να κανα, έπιασα δούλεια στο καφενείο του πατέρα μου για
3-4 ώρες την ημέρα. Ο πατέρας μου, μου έδινε τότε ένα 500άρικο την ημέρα. Όχι
ευρώ. Δραχμές. Δηλαδή σα να λέμε περίπου 1,5 ευρώ σήμερα (!) Αλλά για τσιγάρα κι
ένα καφέ το απόγευμα έφταναν. Ωραίες εποχές τότε ε?. Για ψώνια και άλλες
καταναλωτικές καταστάσεις, ούτε λόγος βέβαια. Είχα να αγοράσω καινούργιο
μπλουζάκι, δύο χρόνια. Αλλά δεν με ένοιαζε και ιδιαίτερα.
