ΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Στο τέλος της εβδομάδας ή, το πολύ, στο τέλος του μήνα, καταρρέει με πάταγο η απάτη της μεταπολίτευσης. Η αντίληψη, δηλαδή, ότι ένα κράτος δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων και καταναλωτών μπορεί να επιβιώσει και να ευημερεί στον σύγχρονο κόσμο. Όμως, παρά την πασιφανή χρεοκοπία του πελατειακού μοντέλου, κανένα από τα κόμματα της Βουλής δεν τολμάει να μιλήσει για την «ταμπακιέρα». Όλα, μηδενός εξαιρουμένου, περιορίζονται σε ανούσιες και ανόσιες, για την κρισιμότητα των στιγμών, ευχές: να βρεθεί μια λύση που ούτε θα μας ξεβολέψει από τα «κεκτημένα», ούτε θα μας βγάλει από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Ε, λοιπόν, τέτοια λύση δεν υπάρχει! Και τα δύο μαζί δεν γίνονται!

Εγώ είμαι ο αγανακτισμένος Ελληνας

Εγώ είμαι ο αγανακτισμένος Έλληνας ... Είμαι ο κεντρώος, είμαι ο σοσιαλιστής, αλλά αν τσαντιστώ ψηφίζω και Χρυσή Αυγή!

Ο Σωστός Έλληνας  ψηφίζει την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 40 χρόνια και στο Σύνταγμα είναι με τους αγανακτισμένους κατά της ΧΟΥΝΤΑΣ που κυβερνάει την χώρα.
Πάντα ψηφίζει εγωκεντρικά και ποτέ για το γενικό συμφέρον.
Είναι κεντρώος σοσιαλιστής (ποτέ δεν ήταν των άκρων) αλλά εάν του πειράξεις την τσέπη μπορεί να ψηφίσει και την χρυσή αυγή.
Θέλει τους πολιτικούς τίμιους και καθαρούς με μόνη εξαίρεση τα ρουσφέτια να είναι για αυτόν και τους δικούς του.
Δεν θέλει να αποκτήσει και αυτός μια κατσίκα, αλλά θέλει να ψοφήσει αυτή που έχει ο γείτονας.
Ποτέ δεν του φτάνουν τα χρήματα για τα βασικά είδη ανάγκης, αλλά πάντα του περισσεύουν για τα είδη πολυτελείας!
Την Κυριακή πρωί κάνει τον σταυρό του στην εκκλησία το απόγευμα βρίζει τους πάντες και τα πάντα στο γήπεδο!

Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα τι είναι, σκουπίδια, κύριε Μανιτάκη;

Του Τάσου Αβραντίνη

Οι δημόσιοι υπάλληλοι «δεν είναι ντομάτες», ώστε κάποιοι να απολυθούν φέρεται να δήλωσε σε δημοσιογράφους ο Αντώνης Μανιτάκης. Θα μπορούσε να του ανταπαντήσει κάποιος «ναι αλλά και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είναι σκουπίδια». Καλές είναι οι ατάκες και οι παρομοιώσεις, δηλωτικές μάλιστα της συνολικής ανικανότητας της κυβέρνησης να μειώσει έστω και λίγο το υδροκέφαλο κράτος με την απόλυτη εγκληματική συνενοχή της αντιπολίτευσης, αλλά θα ήταν προτιμότερο να σκεφτεί κανείς ποιο είναι το τίμημα των μη απολύσεων.

Γιατί "σήκωσε πανιά" και η ΦΑΓΕ

Του Γιώργου Κράλογλου

Όταν ο κυρ-Θανάσης ο γαλατάς, της οδού Πατησίων, εμπιστεύονταν τα σχέδια των παιδιών του, Κυριάκου και Γιάννη Φιλίππου, να φτιάξουν βιομηχανικό συγκρότημα για γάλα και γιαούρτια ούτε που πέρναγε από το μυαλό του ότι κάποια στιγμή η έδρα του ομίλου της οικογένειας Φιλίππου θα μεταφερόταν (αναγκαστικά) στο Λουξεμβούργο.

Όταν ο Μποδοσάκης έστηνε βιομηχανίες υλικών αμύνης ακόμη και με πολιτική παράκληση και υπόδειξη να βοηθήσει την Ελλάδα στους πολέμους της. Ο Νιάρχος έχτιζε το μεγαλύτερο ναυπηγείο των Μεσογείων. Και οι Γάλλοι μετέφεραν την παραγωγή αλουμινίου τους, της Ευρώπης, στην Ελλάδα δεν είχε κανείς τους ιδέα για τον «σοσιαλισμό του χαβαλέ» που θα ακολουθούσε.

Μια κοινωνία φαίνεται αν είναι γερασμένη, όχι από τους γέρους της. Αλλά από τους νέους της

Του Φώτη Γεωργελέ,
Δεν μπορείς εύκολα να μιλήσεις για τη βία των ανθρώπων. Γιατί πρέπει να μιλήσεις για ζωές. Χαμένες ζωές. Καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές. Ούτε οι πιο δικοί τους άνθρωποι δεν μπορούν να τις ερμηνεύσουν. Πολύ λιγότερο η τηλεοπτική ψυχολογία και η κοινωνιολογία του ταμπλόιντ.

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, όμως, είναι να μιλήσουμε για τον τρόπο που η κοινωνία δέχεται τη βία, την αναπαράγει, τη νομιμοποιεί, τη χρησιμοποιεί, την αθωώνει, την κάνει κοινότοπη. Λένε ότι η Ελλάδα δεν ξεπέρασε ποτέ την παράδοση της βίας, δεν έκλεισε ποτέ τη ρωγμή του Εμφυλίου. Με αποτέλεσμα οι γενιές να αλλάζουν και η βία να παραμένει πάντα παρούσα, οικείος τρόπος επίλυσης των κοινωνικών και πολιτικών διαφορών.

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που θυμάμαι στη ζωή μου, ήταν όταν ήμουν άνεργος.

Απορείτε ε? Κι όμως ναι. Γιατί δεν έχει σημασία αν έχεις η δεν έχεις δουλειά όταν έχεις ελευθερία. Και ελευθερία σημαίνει να μπορείς να διαθέσεις τον χρόνο σου όπου εσύ θέλεις και να κάνεις τις επιλογές που εσύ αποφασίζεις. Και τότε τα είχα και τα δύο αυτά.

Μετά από το στρατιωτικό λοιπόν ποιός να με πάρει για δουλειά? Κανένας. Ε τι να κανα, έπιασα δούλεια στο καφενείο του πατέρα μου για 3-4 ώρες την ημέρα. Ο πατέρας μου, μου έδινε τότε ένα 500άρικο την ημέρα. Όχι ευρώ. Δραχμές. Δηλαδή σα να λέμε περίπου 1,5 ευρώ σήμερα (!) Αλλά για τσιγάρα κι ένα καφέ το απόγευμα έφταναν. Ωραίες εποχές τότε ε?. Για ψώνια και άλλες καταναλωτικές καταστάσεις, ούτε λόγος βέβαια. Είχα να αγοράσω καινούργιο μπλουζάκι, δύο χρόνια. Αλλά δεν με ένοιαζε και ιδιαίτερα.

Επικίνδυνες ισορροπίες σε μια διχασμένη Πάτρα – «Παιχνίδια κρίκετ» του Β. Λαδά

Ο Βασίλης Λαδάς έχει εμμονές. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Μόνο που ο ίδιος δεν καταβάλλεται από αυτές, ούτε παρεξηγείται. Αντίθετα: Τις εμμονές του τις μετατρέπει σε δημιουργία, σε κείμενα και βιβλία, με τέτοιο πάθος που τελικά τις μοιράζονται και τις συμμερίζονται όλοι όσοι τον διαβάζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα «Παιχνίδια κρίκετ», το νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Οι δύο βασικές εμμονές του Λαδά, φανερές (πότε η κάθε μία μόνη της πότε και οι δυο μαζί) και στα πέντε πεζά που έχει κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαετία, είναι η Πάτρα και οι μετανάστες.